Een elastisch ijsje eten in Damascus

Door Mart Lerou en Marianne Kuijpers / 17 maart 2016 / kunst & cultuur, Mens en maatschappij, Syrië

Damascus, maart 2011. In de lommerrijke tuin van het Nationaal Archeologische Museum hebben we zitten bijkomen. Er was binnen veel te zien geweest. Te veel eigenlijk, en het was er benauwd warm.

Een beetje verkoeling was welkom. Nu hadden we gelezen over Bakdash, een ijssalon in de souq Al-Hamidiyah in de oude stad, vanuit hier makkelijk te belopen.

Via brede en drukke boulevards bereiken we de souk en treffen al snel deze grote verleiding aan. Ondanks de vele tl-bakken is het toch een sfeervolle zaak: een hoge zaal, versierd met allerlei ingelijste afbeeldingen van familieleden, van zonsondergangen. Verder vooral veel kabels. Het is er razend druk en we hebben moeite een plekje te vinden.

Marianne bestelt twee coupes ijs en rekent af. Dat een vrouw in mannelijk gezelschap dit doet, is hier overigens geen alledaags beeld.

Op uitnodiging van een paar gastvrije Syriërs komen we bij hen aan tafel zitten. Dan volgt de altijd onvermijdelijke vraag; where are you from?

Verrassend is dat het ijs niet smelt. Maar goed ook, want er ontspint zich al snel een levendig gesprek. De in ons getoonde interesse is werkelijk ontwapenend.

Bakdash is niet zomaar een ijssalon. De zaak is beroemd om zijn met pistache overdekte bouza. Dit is gestampt ijs met een elastische textuur, gemaakt van mastiek, een aromatische hars, en sahlab, uit knol gemalen meel. Het is beroemd in de hele Arabische wereld. Bakdash groeide uit tot een toeristische attractie.

De winkel werd al in 1895 geopend door Mohammed Hamdi Bakdash. Hij stierf in 1966 op de leeftijd van 100 jaar. Twee zonen en vier achterkleinzonen van de oprichter runnen nu het bedrijf.

Bakdash heeft ook een vestiging in Jordanië, waar veel Syrische vluchtelingen een beetje troost kunnen vinden in dit werkelijk verrukkelijke ijs uit hun verminkte vaderland.

Maar getuige de facebookpagina, houdt ook de vestiging in Damascus, vijf jaar na de opstand, nog steeds stand. Oorlog of niet, toeristen of niet, het personeel blijft op zijn post. Witte jassen, witte handschoenen, witte petten: ze lijken de smoezeligheid van de oorlog te tarten. Evenzo heeft het iets uitdagends, zoals de pistache nog immer de bouza in de bakken van Bakdash bekroont. IJs dat net zo elastisch en onverwoestbaar is als de levenswil van de Syriërs. Zullen we maar zeggen.

Marianne Kuijpers en Mart Lerou hebben een gedeelde passie voor avontuurlijke reizen naar het onbekende