Humaniserende verhalen uit en over Egypte: Eduard Cousin’s Nu de Wereld Niet Meer Kijkt.
Tien jaar geleden waren alle ogen gericht op Egypte: al snel na de Tunesische protesten, die eind 2010 de Arabische Lente inluidden, stond het Tahrirplein in Cairo vol met Egyptenaren die in opstand kwamen tegen het corrupte politieke regime van president Mubarak. Het land kwam in de belangstelling van journalisten, non-gouvernementele organisaties (ngo’s), activisten, academici en mensenrechtenorganisaties, die verslag deden van de revolutionaire politieke en sociale veranderingen die het land in rep en roer brachten. Tien jaar na deze intense periode is die belangstelling goeddeels verdwenen. In Eduard Cousin’s Nu de Wereld Niet Meer Kijkt: Leven in Egypte na de Arabische Lente zien we een genuanceerd, divers, maar vooral humane inkijk in het leven in hedendaags Egypte.
Verhalen over de Arabische Lente gaan vaak over de massale revolutionaire protesten die tussen 2011 en 2013 plaatsvonden op het Tahrirplein in Cairo. Ook is er veel aandacht voor de schending van mensenrechten onder het huidige regime van president Sisi. Vanuit de internationale pers is er beduidend minder aandacht voor het culturele of persoonlijke verhaal. Eduard Cousin brengt daar met zijn boek verandering in. Hij neemt de lezer mee in het leven van Egyptenaren in postrevolutionair Egypte.
Eduard Cousin (1986) is een freelance journalist die sinds juni 2013 woont en werkt in Cairo. Na zeven jaar pikt hij subtiele dingen op die anderen over het hoofd zien. Het helpt daarbij dat hij het Egyptisch dialect machtig is. Zijn boek is gebaseerd op journalistieke, professionele en persoonlijke ervaringen die hij in Egypte heeft opgedaan. Toch is het duidelijk dat Cousin vooral de stemmen van Egyptenaren zelf centraal wil zetten in dit boek. Zo schrijft hij: ‘Ik heb dit boek geschreven zodat zij hun verhaal kunnen vertellen. Hoe zij, Egyptenaren van alle rangen en standen, na het vervliegen van hoop op verandering hun levens hebben opgepakt.”
In essentie is Cousin’s boek onderzoekend en antropologisch van aard. Het werk is belangrijk en bijzonder om een aantal redenen, maar vooral omdat Nu de Wereld Niet Meer Kijkt de verhalen vertelt van Egyptenaren uit verschillende lagen van de samenleving. Zo verhaalt de schrijver bijvoorbeeld over de ervaringen van een aantal jonge Egyptenaren uit de Noordelijke Delta-regio, een Moslimbroeder, journalisten uit Cairo, een Koptische (christelijke) Egyptenaar, een politiek analist van het Sisi regime en werknemers en de eigenaar van zijn ‘ahwa’ (stamcafé) Halawa. Niet alleen zijn alle verhalen verschillend van aard, de mensen die aan het woord komen in Nu de Wereld Niet Meer Kijkt verschillen enorm in klasse, educatie en achtergrond. Door de nadruk te leggen op het persoonlijke, slaagt Cousin erin om een minder spectaculair, maar wel veel humaner Egypte te laten zien, waarin de politieke strijd van de Egyptenaren zelf centraal staat.
De schrijver duikt ook politiek de diepte in. Zo wordt er in Hoofdstuk 3een uitgebreid en intiem beeld van de journalistieke wereld in Cairo geschetst , “Het einde van de vrije pers”. Cousin beschrijft zowel zijn eigen ervaringen als die van zijn Egyptische collega’s met de ingrijpende repressieve censuur. Ook wijdt Cousin een volledig hoofdstuk aan het Egyptische leger en zijn machtspositie. In zeer duidelijke taal weet de auteur een kritisch beeld te schetsen van de wijze waarop het leger land op economisch, sociaal en politiek vlak in zijn greep houdt.
In Nu de Wereld Niet Meer Kijkt weet Eduard Cousin naadloos het politieke en het alledaagse met elkaar te verbinden. Een belangrijk boek en een regelrechte aanrader voor iedereen die interesse heeft in de ontwikkelingen in Egypte op politiek, cultureel en economisch niveau, in de nasleep van de Arabische Lente. Het taalgebruik is zeer toegankelijk, voorkennis over Egypte geen vereiste, waardoor dit boek een goede optie voor de nieuwsgierige lezer die misschien nog niet veel weet over Egypte.
Deel dit bericht via
Recente reacties