Libanon en de #youstink revolutie
In Libanon, van oudsher het land van de geurige ceders, hangt al een tijd een enorme stank. Zo erg dat mensen hun neus bedekken. Als het regent, drijft er geen blad door de straten maar rottend afval. De Libanezen pikken het niet langer en gaan op allerlei creatieve manieren in verzet om het land van de ondergang te redden.In de zomer van 2015 werd de grootste vuilnisbelt in het land gesloten omdat hij vol was. De regering wist al langer dat de vuilnisopslag zijn capaciteit had bereikt of zelfs ver had overschreden (er lag inmiddels 15 miljoen ton terwijl er eigenlijk maar ruimte was voor 2 miljoen) maar het lukte niet een besluit te nemen over een nieuwe locatie. Sindsdien hoopt het afval zich op in de straten. Het wordt niet meer opgehaald. Bezorgde burgers hebben allerlei initiatieven ontplooid om vuil te verzamelen en te verbranden, er zijn recycle-projecten in gang gezet en er is een grote groep activisten die regelmatig de straat op gaat om de overheid aan te spreken op haar falende beleid.
Voor de Libanezen is het rottende afval een metafoor voor hun incompetente en corrupte overheid. Libanon zit al anderhalf jaar zonder president en het land gaat gebukt onder de gevolgen van een impasse tussen twee machtsblokken die het niet eens kunnen worden: de soennieten en de sjiieten. In Libanon is na de bloedige burgeroorlog van 1975 tot 1990 een scherpe politieke verdeling gemaakt langs sektarische lijnen: de president moet altijd een maronitische christen zijn, de minister-president een soennitische moslim, de voorzitter in het parlement een sjiitische moslim en de vicepremier is altijd oosters-orthodox.
Sinds mei 2014 probeert het parlement al een nieuwe president te kiezen maar de vereiste twee derde meerderheid wordt steeds niet gehaald. De 128 zetels in het parlement zijn verdeeld over christenen en moslims en over de 18 verschillende gezindten. En daarnaast nog proportioneel over de 26 regio’s. Dit “eerlijke” systeem is mooi als mensen het eens kunnen worden maar blijkt een drama als er geen bereidheid is om concessies te doen. Nu legt het systeem het hele land plat. Het volk is het beu, maar de minister-president Salam vindt dat er grotere problemen zijn dan afval en weigert te luisteren of te praten met de activisten.
Voor de Libanezen is het rottende afval een metafoor voor hun incompetente en corrupte overheid
De #YouStink revolutie brengt de Libanese bevolking wel dichter bij elkaar en helpt haar zichzelf te organiseren en te veranderen. Het milieubewustzijn was tot voor kort vrij laag. Afval scheiden is in het hele Midden-Oosten geen onderwerp van gesprek. Nu verschijnen er op Facebook filmpjes van Libanezen die afval scheiden in de #LetsSort campagne. En de Libanese zangeres Xriss Jor heeft op 26 oktober nummer uitgebracht over de vuilniscrisis op de muziek van Michael Jackson’s “Care about us”. Het nummer op YouTube wordt ingeleid door de wereldbekende producer Quincy Jones en de videoclip geeft een goed beeld van de Libanese zorgen.
De veiligheidstroepen in het land vinden het moeilijk om de rechten van vreedzaam protesterende burgers te respecteren. Bij de grootste volksprotesten ooit, op 22 en 23 augustus, raakten 343 Libanezen gewond en moesten 59 mensen in het ziekenhuis worden opgenomen, aldus het Rode Kruis. Activisten werden zonder aanklacht opgepakt en vastgehouden en journalisten in hun werk gehinderd. Amnesty International roept de Libanese autoriteiten op onderzoek te doen naar het buitensporige geweld van de veiligheidstroepen en de verantwoordelijken te berechten, maar gezien de grote problemen in het land zal dat niet snel gebeuren.
Libanon, het land met de enorme littekens, heeft er een stinkende wond bij. Het is tijd dat de politieke elite haar verantwoordelijkheid neemt en naar de bezorgde burgers gaat luisteren om het land van de geurige ceders van de ondergang te behoeden.
Deel dit bericht via
Recente reacties